Debbie (19) denkt aan anderen!
Ik ben per ongeluk iets verlaat doordat ik mijn band moest oppompen, maar gelukkig zie ik Debbie nog staan voor de ingang van het verzorgingstehuis. “Hey, ik ben Debbie, aangenaam, jij komt even een dagje meelopen?” glimlacht ze. Ik excuseer mezelf even omdat ik te laat aankwam en bevestig. “Kom, dan gaan we, we hebben een drukke dag voor de boeg!”
Debbie (19) is geneeskundestudent en komt regelmatig in de weekenden langs bij de mensen in het verplegingshuis. Ze vertelt me dat ze hier voor het eerst kwam toen ze 16 was. “Ik wist al toen ik jong was dat ik geneeskunde wilde doen. Maar ja, met die decentrale selectie moet je jezelf goed kunnen onderscheiden, dus ging ik kijken hoe ik dat kon doen. Op die manier kwam ik hier terecht!”
In eerst instantie was het voor Debbie te doen om haar cv een beetje op te bouwen voor de selectie, maar na een tijdje werd het een gewoonte: je kan niet meer zonder! “Eerst ging ik alleen in de weekenden, maar na een tijdje krijg je zo’n speciale band met de mensen. Dan voel je je bijna schuldig als je er niet bent!”
Zoals we net hebben kunnen lezen is Debbie inderdaad toegelaten binnen de studie geneeskunde. Ze zit nu in haar tweede jaar. “Die zorgstage was een makkie met de ervaring die ik hier heb opgedaan!” Ze merkt dat het contact met ouderen ervoor heeft gezorgd dat ze zich beter kan voorstellen wat er allemaal omgaat in het hoofd van iemand in een verpleegtehuis. “Soms voelen ze zich alleen of beperkt. Meestal zijn ze het gewend om nog een eigen huis te hebben en vooral voor nieuwkomers is het de eerste dagen een beetje wennen. Dan vind ik het leuk om extra op deze mensen te letten en ze écht te betrekken bij alle activiteiten die worden georganiseerd. Op die manier voelen ze zich sneller thuis en voorkom je vooral de eenzaamheid.”
"Na een tijdje krijg je zo'n speciale band met die mensen!"
Ze woont nu op kamers, maar komt vaak nog in het weekend terug. “Voor verpleegtehuizen is het vaak wel makkelijk om op tijd te weten wanneer er iemand komt helpen. Ik kan dat helaas niet altijd zeggen, omdat ik soms wat druk ben met de studie. Maar ik probeer zo vaak mogelijk terug te komen om te helpen. Gelukkig maken ze voor mij vaak een uitzondering!”
Ik moet zeggen dat het goed voelt om een dag te hebben meegelopen hier. Je steekt lekker je handen uit de mouwen en de ouderen in het tehuis zijn ontzettend dankbaar als je langskomt. Ik ben blij dat ik van het verpleegtehuis en Debbie mocht kijken hoe het er hier aan toe ging en ik raad het iedereen aan.
Wil jij net als Debbie meer doen voor ouderen? Bekijk dan vooral onze vacatures/activiteiten en dan kan ook jij meehelpen!